AYSIZ BOZKIRLARIN KAVRUK ÇOCUĞU

Ruhumuzu Kanattı Bizi Anlamayanlar Cemaatler, aydınlar din öğretmeye kalktı, Ruhumuzu kanattı bizi anlamayanlar. Türk’e milliyetsizlik telkin etmeye kalktı, Ruhumuzu kanattı bizi anlamayanlar. Dağda, kırda, bayırda çiçekler açacaktı, Sevinç çağlayanları sis, duman uçacaktı, Karlı, buzlu zeminler güzellik saçacaktı, Ruhumuzu kanattı bizi anlamayanlar. Tomur tomur inciler düğümlendi dallarda, Akıp durdu bir soğuk, korku ve kin yollarda, Sulu sepkenler yağdı pusu kuran yıllarda, Ruhumuzu kanattı bizi anlamayanlar. Eskimiş korkuları kesip gül edecektik, Öfkeden, mutluluğa taşınıp gidecektik, Yasaktan soluk alsak sevgiler güdecektik, Ruhumuzu kanattı bizi anlamayanlar. Kimseye söylemedik sık sık ölüm çağırdı, Özlemlere çarpıldık, ümitsizlik bağırdı, Millet, kendi sesine öylesine sağırdı, Ruhumuzu kanattı bizi anlamayanlalar. Özcan İşler

Son Aşkı Biz Yaşadık En tatlı baldan tatlı; sevgimiz, saygımız var, Kimseleri görmedik birbirimizden başka. Ne dünden utancımız, ne yarın kaygımız var, Son aşkı biz yaşadık, şimdi hürmet yok aşka. Önce aklı kaldırdık, yola gönülle çıktık, Hayata hep samimi sıcak yürekle baktık, “Artık aşk öldü” diyen nice kuramlar yıktık, Son aşkı biz yaşadık, şimdi hürmet yok aşka. Ne anlamsız kırgınlık, ne bir gün olsun dalaş, Nede bir gölge gibi dal budak saldı telaş, Mutluluğa taşıdık yılları sarmaş, dolaş, Son aşkı biz yaşadık, şimdi hürmet yok aşka. Söylenmemiş bir aşkın izlerinde gezmedik, Gerçekleri bırakıp hayallerde yüzmedik, Anlayışsız davranıp, vesveseyle üzmedik, Son aşkı biz yaşadık, şimdi hürmet yok aşka. Gözyaşı sellerinde umutları yıkmadık, Hiçbir gün sevgimizi söylemekten bıkmadık, Gün ışığına küskün poyraz olup çıkmadık, Son aşkı biz yaşadık, şimdi hürmet yok aşka. Güneşi gölgemiz de bıraktığımız anda, Gülkurusu renklerin süslediği zamanda, Güzel olan ne varsa şükür ettik bir yanda,