Ben

Gözlerim, gösteriyor,
İşte senin vücudun, suratın, kulakların.
İşte senin ellerin, ayakların, saçların.
İnsan,
Gördüğümdür diyor.

Aklım,
Usanmadan dilinde,
Tesbih gibi çektiğin,
Ben ben..
Biraz et, biraz kemik,
Az biraz da kandır.
İnsan,
Erdiğimdir diyor.

Gözümün gördüğüne, aklımın erdiğine,
İşte ben buyum, desem,
Bedenin efendisi ruhum, itiraz eder.
Sonra,
Sorular gelir peşpeşe.

Gözler, nereye kadar görür?
Akıl, nereye kadar erer?
Senin aslın madde mi?
Ruh diye bir şey yok mu?
Gördüklerin değilsen, gerçek sen neredesin?
Nasıl, neden, niçinler uzar da uzar gider.
Yıldırım çarpmışa dönerim.
Yüreğim balyoz olur, döver gögsümü döver.

Gözlerime, aklıma bir bıraksam kendimi,
Kaybolurum,
Kendi denizlerimde, pusulasız gemi gibi.

Bastığım toprak kayar,
Baktığım gök sallanır,
Tutunmak isteğim,
Dallar kurur, kırılır.

Vicdanımın hür sesi, ikaz ediyor beni:
İyilikte melekleri, kötülükte şeytanı,
Geride bırakan insan, önce kendini tanı.
Ne kadar haklı değil mi?

Evet ben bir insanım, itiraf ediyorum.
Daha nice bilmediğim meçhullerim var.
Var olmak, istemektir,
Var olmak, sevmektir,
İstiyorum, seviyorum,
Ben varım, biliyorum.
Dünyaya geldiğim ilk günden beri,
Bıkmadım usanmadım,
Varlığımın cevherini ararım.
Bildiğim, denizde damla, şimdilik ama,
Bilebildiğim kadar,
Ne ruhsuz bir bedenim, ne bedensiz bir ruhum,
Madde, mânâ sentezi inşa olmuş bir kulum.

Eğirdir/ Özcan İşler